Buurman

Afgelopen winter; een geparkeerde auto bij mijn huis om de hoek, in de avondschemering. Ik loop erlangs, volle boodschappentas in de hand. Een raampje staat halfopen, het leeslampje verlicht de twee mannen. Ze zitten samengemoffeld, armen om elkaar. Broederlijke omhelzing? Nee, ze zoenen. Houden er gauw mee op als ze me zien kijken. De man die aan mijn kant zit kijkt terug. Schaapachtig, betrapt. Zwarte haren, donkere blik, een pokdalig, doodvermoeid gezicht. Dan: een flits van spierwit op het hoofd van de ander. Een schilderspetje, dat ken ik toch? Dat is mijn buurman! Mijn Pakistaanse buurman, de huisschilder die zijn platte Amsterdams ’s ochtends vroeg over straat schreeuwt, een vrouw uit het moederland thuis met twee kleine kinderen en een inwonende schoonmoeder die ze niet allemaal op een rijtje heeft.
De volgende dag zitten ze er weer, zo tegen half zes. Weer nét zo ver om de hoek dat de auto vanuit buurman’s huis niet te zien is. Ik weet dat zij het zijn, ook al is het leeslampje deze keer uit. Twee donkere mannen, niet meer dan schimmen. Condens rolt langs de ruiten. Ik loop voorbij.
De dag daarop, half zes. Op weg naar de supermarkt zie ik ze al zitten en als ik terugkom zijn ze er nog steeds. Hebben ze samen gewerkt? Waar woont die ander? Het leeslampje is weer aan. Buurman zit te bellen in rap hindoestaans. De ander wacht. Hij kijkt uit het raam maar ziet me niet.
Wat later moet ik weer de deur uit. Buurman komt net de hoek om, sigaret in de hand. Klein en gedrongen, op scherp, een kwaaie stier. Zijn werkpak is hagelwit. In het bijna-donker naar zijn huis lopend geeft hij haast licht. We lopen elkaar tegemoet. Doorgaans groeten we, maar vandaag niet. Verbeten naar de grond kijkend passeert hij me, ogen onzichtbaar achter de klep van zijn pet. Zijn frustratie landt op de stoep bij mijn voeten, een dikke klodder spuug.