Achteraf bekeken

Eenmaal veilig geland in New York had ik er geen seconde meer aan gedacht. Het stukje dat ik in het vliegtuig had zitten tikken. Ik kwam het vandaag weer tegen. Vorige week was de evaluatiebijeenkomst van Stichting Valk. Ik ging er opgetogen heen, ervan overtuigd dat iedereen in ons groepje euforisch zou gaan vertellen hoe geweldig hun eerste niet-angstige vlucht verlopen was. Dat viel tegen, zeker de helft had toch weer flink wat last van angstzweet gehad en twee hadden zelfs nog geen meter gevlogen sinds de cursus. Er waren maar een paar echte succesverhalen. Waaronder gelukkig dat van mij, al realiseer ik me dat ik dit nieuwe gevoel wel moet onderhouden, dat het een kwestie van veel oefenen is. Een frequent flyer zal ik wel nooit worden, maar mijn eerstvolgende bestemming zal in ieder geval te ver weg zijn voor de trein of de auto.

'Nog anderhalf uur te gaan. Dit is een van de langste dagen van m’n leven. Het valt tegen, zeveneneenhalf uur vliegen naar JFK. Niet omdat ik al die tijd met mijn handen de stoelleuningen wil fijnknijpen, want eigenlijk gaat het hartstikke goed. Af en toe heb ik een aanvechting en dan trek ik aan het rode elastiekje rond mijn pols en laat het terugschieten. Pets! Een prima manier om je gedachten radicaal stop te zetten en tegen jezelf te zeggen dat alles goed is. Trucje van Stichting Valk. You are safe, you are completely safe, hoor ik mijn lieve Amerikaanse meneer weer zeggen, die de licht indoctrinerende ontspanningsoefening heeft ingesproken waarnaar ik de afgelopen weken vaak geluisterd heb. Subliminal learning noemen ze dat. Verborgen boodschappen die terwijl je in bed naar die vent ligt te luisteren ongemerkt in je brein kruipen en daar wat draadjes verleggen.
Stichting Valk heeft goed werk geleverd. Ik zit redelijk op m’n gemak, al duurt het allemaal veel te lang. De tijd kruipt voorbij. De films van vandaag waren Shrek en Spiderman, en daar zat ik nou niet echt op te wachten. Maar ik heb wat gepuzzeld en wat patience gespeeld op de laptop, ben twintig keer naar de wc geweest, waar ik me om de een of andere reden heel lekker voel. Het is een vliegtuig vol Hollanders, maar ik heb nauwelijks een woord gewisseld. Ik zit aan het gangpad met naast me een lege stoel. Wel rustig, maar wat aanspraak had de tijd misschien wat sneller doen gaan.
We hadden flink wat turbulentie een tijdje terug, de gordels moesten om. Ik hield het prima, het turbulentieverhaal van piloot Hadewey is helemaal aangekomen in mijn brein. Ik herinner me dat iemand in de cursus zei dat ze turbulentie eigenlijk wel lekker vond, erdoor in slaap werd gewiegd. Ik geloof dat ik het net zo ervaar. Als gewiegd worden. Er zou alleen wat minder lawaai moeten zijn, want dat houdt de slaap dan weer tegen. Het constante gezoem en gewaai van de airco in m’n nek, terwijl het tegelijkertijd vrij warm is, geven een gevoel van langzaam gestoofd worden. Tegen de tijd dat we landen ben ik waarschijnlijk door en door gaar.'