Een typisch New Yorkse scène, deel II (slot)

Vanavond om half acht, ik zat net te eten, kwam de loodgieter onaangekondigd weer langs, dit keer om het plafond een tweede keer te stuken. Jawel, het mysterieuze lek is opgespoord en de gaten zijn vlak voor het weekend gedicht. Ik slaap eindelijk in het bed en niet meer op de bank, die overigens zo beroerd nog niet was.
De loodgieter, die dus ook stukadoor is (naast brandweerman) heeft inmiddels drie lagen stuc aangebracht en het resultaat is nog steeds niet fraai. Morgen komt hij voor het laatst, om het plafond te schilderen.
Hij is een vriendelijke man die een oververmoeide indruk maakt. Eigenlijk had hij gisteren willen komen, maar toen was hij te druk met andere klussen. Hij werkt veertien uur per dag, zegt hij. En tussendoor moet ie ook nog branden blussen. ‘Het is een loodzwaar leven, hier in New York. Ik heb twee banen, dus de rekeningen kan ik betalen. Maar ik heb geen minuut de tijd om eens wat anders te doen. Klanten zeggen, doe toch rustiger aan, maar dat gaat niet, ik werk de godganse dag.’
Hij zou best willen reizen, maar ook daar heeft hij de tijd niet voor. ‘Ik heb nog twintig jaar te gaan in dit werk,’ zegt hij, alsof het een gevangenisstraf betreft. De VS is hij nog nooit uit geweest. Hij wil het liefst naar Italië, want hij is ten slotte Italiaan. Dat wil zeggen, zijn grootouders zijn in Italië geboren. Zijn ouders zijn van hier, net als hijzelf.
Dus hij is nog nooit in Italië geweest? vraag ik hem. ‘Ik spreek het niet eens,’ verzucht hij. Zijn ogen staan nog droeviger en vermoeider dan daarstraks.

Deze week was het feest van San Gennaro, een straatfeest in Little Italy dat vooral om eten draait. Bijvoorbeeld een wedstrijd canoli eten.