De hond als accessoire

Hoewel de meeste Newyorkers zeer kleinbehuisd zijn, schrikken ze er niet voor terug om een huisdier te nemen. Sterker nog, het hebben van een hond lijkt haast een statussymbool. Ik weet niet of de regel ‘hoe groter de hond, hoe groter het huis van het baasje’ opgaat, maar opvallend is wel dat de meeste honden in New York piepkleine beestjes zijn. Eén keer zag ik een man wandelen met twee Deense dogs zo groot als kalveren; die zal wel gigantisch wonen. Maar de meeste honden zijn dus mini.
Bij het minihondje hoort meestal een broodmager meisje in een duur flodderjurkje en met een grote zonnebril vol glitters op. Uiteraard draagt het dier een jasje gemaakt van dezelfde stof als het jurkje van baasje en zit er een strikje in het gecoiffeerde hondenhaar. Dergelijke hondjes worden gedragen bij wijze van handtas, als levend accessoire. Of ze trippelen aan een lange lijn voor baasje uit.
Je kunt zo’n hondje kopen in de dierenwinkel, waar puppy’s in de krappe etalages schattig zitten te wezen. En als het baasje daar dan toch is, kan ie meteen ook een zak vegetarisch hondenvoer aanschaffen. Of een hondenspeeltje in de vorm van George Bush. Heb je geen tijd om je viervoeter uit te laten, dan huur je iemand in om dat voor je te doen, net zoals zwarte vrouwen veelvuldig worden ingehuurd om de witte kindertjes uit te laten. Of je stalt hem in de hondencrèche.
Een hondenleven lijkt hier zo gek nog niet.